Andělská Hora byla založena jako horní (hornické) město kolem roku 1540 (podle jihlavského městského práva), přičemž v roce 1553 dostala horní registra a v roce 1556 důlní řád od Jana staršího Bruntálského z Vrbna. Zároveň obdržela znak, který je v horní části odvozen z erbu Bruntálských z Vrbna – zlatým břevnem dělený štít, v horním červeném poli tři zlaté lilie, v dolním modrém zkřížená hornická kladívka a horník tlačící kolečka s vytěženou zlatou rudou. Po třicetileté válce přešla do vlastnictví Řádu německých rytířů. Andělská Hora leží v nadmořské výšce 674 metrů nad mořem. V současné době žije v městečku přes 370 obyvatel.

Aniełska Góra została założona jako miasto górnicze około 1540|r. (według igławskiego (jihlavského, prawa miejskiego), natomiast w 1553 r. otrzymała księgę górniczą, a w 1556 r. zlecenie górnicze od Jana starszego Bruntalskiego z Vrbna. W tym samym czasie otrzymała herb, który wywodzi się z herbu Bruntalskiego z Vrbna – tarcza podzielona złotym krzyżem, w górnym polu czerwonym trzy lilie złote, w dolnym polu niebieskim skrzyżowane młoty górnicze i górnik pchający taczkę z wydobytą rudą złota. Po wojnie trzydziestoletniej przeszła na własność Zakonu Krzyżackiego. Aniełska Góra leży na wysokości 674 m n. p. m. Obecnie w mieście mieszka ponad 370 mieszkańców.

Město v Moravskoslezském kraji, v Nízkém Jeseníku, jehož území se rozkládá na obou stranách historické zemské hranice Moravy a Slezska, přičemž zástavba vlastního Bruntálu leží ve Slezsku, zatímco na Moravě leží téměř celé katastrální území Karlovec a jižní okraj k. ú. Bruntál-město. Leží 20 km od Opavy na Černém potoce. Žije zde přibližně 16 000 obyvatel. První písemná zmínka je z roku 1223 v privilegiu pro Uničov. V něm král Přemysl Otakar I. potvrdil „městečku“ Uničovu práva, která mu o 10 let dříve udělil jeho bratr, markrabě Vladislav Jindřich; zároveň mu povoluje, aby se řídilo magdeburským městským právem, quas habent cives nostri de Froudenthal („které mají naši měšťané z Bruntálu“). Z toho se usuzuje, že Bruntál samotný musel být založen o několik let dříve před Uničovem, nejspíše kolem roku 1210. Bruntál tedy je nejstarším městem na území dnešního Česka.

Miasto w regionie morawsko-śląskim, w Niskim Jesioniku, którego terytorium leży po obu stronach historycznej granicy Moraw i Śląska. Bruntál rozprzestrzenia się na Śląsku, a na Morawach znajduje się prawie cały obszarKarlovca i południowa część miasta Bruntál . Znajduje się 20 km od Opawy nad Czarnym Potokiem. Mieszka tu około 16 000 mieszkańców. Pierwsza pisemna wzmianka pochodzi z 1223 roku w przywileju dla miasta Uničov. W nim król Przemysł Ottokar I potwierdził prawa miasta Uničov, które nadał mu 10 lat wcześniej jego brat, margrabia Władysław Jindřich. Jednocześnie pozwala, by funkcjonowało w nim magdeburskie prawo miejskie, quas habent cives nostri de Froudenthal („które mają nasi bruntalscy mieszczanie”). Z tego można wywnioskować, że sam Bruntál musiał zostać założony kilka lat wcześniej niż Uničov, najprawdopodobniej około 1210 roku. Bruntál jest zatem najstarszym miastem na terenie dzisiejszych Czech.

Město v jižním Polsku ve Slezském vojvodství, sídlo okresu Cieszyn. Jedná se o východní, pravobřežní, část města, které bylo v důsledku územního sporu po první světové válce rozděleno podél řeky Olše (Olza). Západní, levobřežní část tvoří od roku 1920 samostatné město Český Těšín. Cieszyn je jedním z nejstarších měst Slezska. Podle legendy jej založili roku 810 bratři Bolek, Lešek a Těšek, synové knížete Leška, na místě svého šťastného setkání u pramene, s nímž byla později ztotožněna Studna Tří bratří. Ve skutečnosti však základem města bylo holasické hradiště na Zámeckém vrchu, kde je stálé osídlení doloženo k 10. století.

Miasto w południowej Polsce, województwo śląskie, siedziba powiatu cieszyńskiego. Jest to wschodnia, prawobrzeżna część miasta, podzielona wzdłuż rzeki Olzy w wyniku sporu terytorialnego po I wojnie światowej. Zachodnia, lewobrzeżna część jest od 1920 r. samodzielnym miastem o nazwie Český Těšín. Cieszyn to jedno z najstarszych miast na Śląsku. Według legendy założyli ją w 810 r. bracia Bolek, Leszko i Cieszko, synowie księcia Leszka, w miejscu ich szczęśliwego spotkania przy źródle, z którym później utożsamiono Studnię Trzech Braci. W rzeczywistości jednak założeniem miasta był gołężyckie grodzisko na Zamkowym Wzgórzu, gdzie udokumentowana jest stała osada już w X wieku.

Głogówek je město v jižním Polsku v Opolském vojvodství v okrese Prudnik, sídlo stejnojmenné gminy. Leží na historickém území Horního Slezska na řece Osoblaze zhruba 10 km od českých hranic. Z geomorfologického hlediska se rozkládá na pomezí Ratibořské kotliny a Opavské pahorkatiny, které jsou součástí Slezské nížiny. V roce 2019 mělo 5 585 obyvatel. Při posledním sčítání lidu se jich 20,9 % hlásilo k německé národnosti. Město je od roku 2009 oficiálně dvojjazyčné. První písemná zmínka pochází z roku 1213. Głogówek se uvádí jako jedna z obcí odvádějících desátky cisterciáckému opatství v Lubuši. Za vlády Vladislava I. Opolského byl zde založen františkánský klášter a proběhla lokace města spojená s příchodem německých kolonistů.

Głogówek to miasto w południowej Polsce, w województwie opolskim, w powiecie prudnickim, siedziba gminy o tej samej nazwie. Leży na historycznym terenie Górnego Śląska nad rzeką Osobłogą, około 10 km od granicy z Czechami. Z geomorfologicznego punktu widzenia leży na pograniczu Kotliny Raciborskiej i Wyżyny Opawskiej, wchodzących w skład Niziny Śląskiej. W 2019 roku liczyło 5585 mieszkańców. W ostatnim spisie 20,9 % z nich przyznało się do obywatelstwa niemieckiego. Miasto jest oficjalnie dwujęzyczne od 2009 roku. Pierwsza pisemna wzmianka pochodzi z 1213 roku. Głogówek wymieniany jest jako wieś. Za panowania Władysława I. Opolskiego założono tu klasztor franciszkanów i nastąpiła lokacja miasta związana z przybyciem niemieckich kolonistów.

Město v jižním Polsku v Opolském vojvodství, sídlo okresu Głubczyce. Leží na řece Cině v Opavské pahorkatině na území, které původně patřilo Moravě a pak se stalo součástí Horního Slezska, v blízkosti českých hranic (5 km od hraničního přechodu). V roce 2020 zde žilo 12 468 obyvatel. První věrohodná zmínka o moravské osadě Glubcici pochází z roku 1107. V rámci německé východní kolonizace ve 13. století se zde rozvinulo město, z roku 1224 pochází zmínka o Lubschicz (srov. německý název Leobschütz), kde se nacházela celnice. Pravděpodobně během mongolského vpádu v roce 1241 bylo zničeno a následně za vlády Přemysla Otakara II. znovu vybudováno. Na konci druhé světové války bylo zničeno asi 40 % města.

Miasto w południowej Polsce, w województwie opolskim. Siedziba powiatu głubczyckiego i gminy o tej samej nazwie. Znajduje się nad rzeką Cyną na Wyżynie Opawskiej, na terenie, który pierwotnie należał do Moraw, a następnie stał się częścią Górnego Śląska. Leży w pobliżu granicy z Czechami (5 km od przejścia granicznego). W 2020 roku mieszkało tu 12 468 mieszkańców. Pierwsza wiarygodna wzmianka o osadzie Glubcici pochodzi z 1107 roku. W ramach niemieckiej kolonizacji wschodniej w XIII wieku rozwinęło się tu miasto, od 1224 roku jest wzmianka o Lubschiczu (por. niemiecka nazwa Leobschütz), gdzie urząd celny był zlokalizowany. Prawdopodobnie został zniszczony podczas najazdu mongolskiego w 1241 roku, a następnie za panowania Przemysła Ottokara II. przebudowany. Pod koniec II wojny światowej zniszczeniu uległo około 40 % miasta.

Téměř patnáctitisícové lázeňské město se rozkládá nad řekou Bělou v Opolském vojvodství. Leží na pomezí Zlatohorské vrchoviny (polsky Góry Opawskie), Žulovské pahorkatiny (polsky Przedgórze Paczkowskie) a Opavské pahorkatiny (polsky Płaskowyż Głubczycki). Město od počátku svého vzniku mělo být především pohraniční pevností. Dominantou historického centra města ze 13. století je farní kostel svatého Vavřince se dvěma barokními věžemi a cenným pozdně románským portálem. Hezký výhled na město a Zlatohorskou vrchovinu nabízí kamenná gotická věž horní brány.

Prawie 15-tysięczne uzdrowisko położone jest nad rzeką Biała w województwie opolskim. Leży na pograniczu Gór Opawskich i Przedgórza Głuchołasko-Prudnickiego. Miasto od początku miało być przede wszystkim twierdzą graniczną. Dominantą historycznego centrum miasta z XIII wieku jest kościół parafialny św. Wawrzyńca z dwiema barokowymi wieżami i cennym późnoromańskim portalem wejściowym. Kamienna gotycka wieża górnej bramy oferuje piękny widok na miasto i Góry Opawskie.

Město ležící v českém Slezsku, na úpatí Rychlebských hor, téměř na hranici s Polskem. Žije zde přibližně 2 600 obyvatel. První zmínka o Javorníku je z roku 1290 v rejstřících desátků vratislavského biskupa pod jménem Jawirnik. Působil zde významný barokní hudební skladatel a houslista Karl Ditters von Dittersdorff. Nedaleko Javorníka je Račí údolí s proslulou Tančírnou.

Miasto położone na czeskim Śląsku, u podnóża Gór Rychlebskich, prawie na granicy z Polską. Mieszka tu około
2 600 mieszkańców. Pierwsza wzmianka o Javorníku pochodzi z 1290 roku w księgach dziesięcinnych biskupa wrocławskiego pod nazwą Jawirnik. Działał tu wybitny kompozytor i skrzypek muzyki barokowej Karl Ditters von Dittersdorff. Niedaleko Javornika znajduje się Račí údolí ze słynną Tančírną.

Město Karviná dnes zahrnuje několik bývalých, původně samostatných měst a osad, z nichž nejstarší pocházejí ze 13. století. Např. osada Ráj, poprvé zmiňovaná v Liber fundationis episcopatus Vratislaviensis z roku 1305. V tomto dokumentu se uvádí mj. také Fryštát a Karviná (dnešní část Doly). Od roku 1290 se tato města nacházela v hranicích nově vzniklého Těšínského knížectví, které bylo od roku 1327 lénem Království českého. Po staletí byl nejvýznamnějším z těchto míst Fryštát, po Těšíně druhé nejstarší město knížectví. Vzhledem k strategicky výhodné poloze Fryštátu na obchodní cestě z Uher do Pobaltí se zde vytvořilo významné středisko obchodu a řemesel.

Dzisiejsze miasto Karwina obejmuje kilka dawnych samodzielnych miast i osad, z których najstarsze pochodzą
z XIII wieku. Na przykład osada Ráj, po raz pierwszy wymieniona w Liber fundationis episcopatus Vratislaviensis z 1305 roku. Dokument ten wymienia również Frysztat i Karwinę (dzisiejsza część Doly). Od 1290 roku miasta te znajdowały się w granicach nowo powstałego Księstwa Cieszyńskiego, które od 1327 roku było lennem Królestwa Czeskiego. Przez wieki najważniejszym z tych miast był Frysztat, drugie po Cieszynie najstarsze miasto księstwa. Strategiczne położenie Frysztatu na szlaku handlowym z Węgier do krajów bałtyckich sprawiło, że był on ważnym ośrodkiem handlowym i rzemieślniczym.

Kędzierzyn-Koźle je město v jižním Polsku v Opolském vojvodství, sídlo okresu Kędzierzyn-Koźle. Rozkládá se ve Slezské nížině na soutoku Odry a Kłodnice, historicky patří k Hornímu Slezsku. Vzniklo v roce 1975 spojením čtyř měst: Kędzierzyn, Koźle, Kłodnica, Sławięcice a tří venkovských obcí: Cisowa, Lenartowice, Miejsce Kłodnickie. Jednotlivé městské části jsou od sebe značně vzdálené a netvoří jednotný urbanistický celek. V roce 2020 mělo 60 383 obyvatel. Město je dnes známé jako významný železniční uzel, jeden z hlavních říčních přístavů v Polsku, odtud je Odra splavná a zde do ní ústí Hlivický průplav, a také svým chemickým průmyslem.

Kędzierzyn-Koźle to miasto w południowej Polsce, w województwie opolskim, siedziba powiatu kędzierzyńskokozielskiego. Znajduje się na Nizinie Śląskiej u zbiegu Odry i Kłodnicy, historycznie należy do Górnego Śląska. Powstał w 1975 roku z połączenia czterech miejscowości: Kędzierzyn, Koźle, Kłodnica, Sławięcice oraz trzech gmin wiejskich: Cisowa, Lenartowice, Miejsce Kłodnickie. Poszczególne dzielnice miasta są od siebie dość oddalone i nie tworzą jednej jednostki miejskiej. W 2020 roku liczył 60 383 mieszkańców. Dziś miasto znane jest jako ważny węzeł kolejowy, jeden z głównych portów rzecznych w Polsce, stąd żeglowna jest Odra i tutaj wpływa do niej Kanał Gliwicki, a także z przemysłu chemicznego.

Město v jižním Polsku v Opolském vojvodství, sídlo okresu Chrapkovice. Leží na historickém území Horního Slezska na soutoku Osoblahy a Odry zhruba 20 km jižně od Opolí. V roce 2019 mělo 16 222 obyvatel. Při sčítání lidu 2011 se jich 11 % hlásilo k německé národnosti. První písemná zmínka o Chrapkovicích pochází z roku 1204, jako město se poprvé uvádějí v roce 1294. Sdílely osud Opolského knížectví, byly tedy až do roku 1742 součástí Zemí Koruny české. Po první slezské válce připadly Prusku a na území německého státu (Německého císařství, Výmarské republiky, Třetí říše) se nacházely až do roku 1945.

Miasto w południowej Polsce w województwie opolskim, siedziba powiatu krapkowickiego. Leży na historycznym terenie Górnego Śląska u zbiegu rzek Osobłogi i Odry, około 20 km na południe od Opola. W 2019 roku liczyła 16 222 mieszkańców. W spisie z 2011 r. 11 % przyznało się do obywatelstwa niemieckiego. Pierwsza pisemna wzmianka o Krapkowicach pochodzi z 1204 r., jako miasto wzmiankowane po raz pierwszy w 1294 r. Dzieliły one losy księstwa opolskiego, więc do 1742 r. wchodziły w skład ziem Korony Czeskiej. Po I wojnie śląskiej znalazły się pod zaborem pruskim i do 1945 r. znajdowały się na terytorium państwa niemieckiego (Cesarstwo Niemieckie, Republika Weimarska, III Rzesza).

Město leží mezi řekou Opavou a Opavicí, které Krnovem protékají a slévají se v jeden tok. Město není pouze v objetí řek, ale také kopců. Jedním z nich je Cvilín, který se skládá z Předního a Zadního kopce. Na Předním kopci se nachází rozhledna s výhledem do širokého okolí a národní kulturní památka kostel Panny Marie Sedmibolestné s křížovou cestou. Zadní kopec je zajímavý především zříceninou hradu Cvilína (Šelenburku) a naučnou stezkou, která vede krásnou přírodou a vábí místní i turisty k procházkám. Dalšími kopci jsou Bezručův vrch a Vyhlídka na Ježníku. Na Bezručově vrchu se nachází mohyla, kamenný památník věnovaný dvěma básníkům, slezskému bardovi Petru Bezručovi a rakouskému literátovi Peteru Roseggerovi, od které je pěkný výhled na město. Na vrchu Vyhlídka na Ježníku, který má nadmořskou výšku 558 m n. m., se nachází celoročně volně přístupná dřevěná rozhledna.

Miasto leży między rzekami Opawa i Opawica, które przepływają przez Krnów i łączą się w jedną rzekę. Miasto otoczone jest nie tylko rzekami, ale także wzgórzami. Jednym z nich jest Cvilín, który posiada dwa szczyty: Tylny i Przedni Cwiliński Kopiec. Na wzgórzu Przedniego znajduje się wieża widokowa na okolicę i kościół Matki Boskiej Siedmiu Bolesnej ze stacjami drogi krzyżowej. Tylne wzgórze jest interesujące głównie ze względu na ruiny zamku Cvilín (Šelenburk) i ścieżkę edukacyjną, która prowadzi przez piękną przyrodę i zaprasza mieszkańców i turystów na spacer. Inne wzgórza to Wzgórze Bezrucza i Vyhlídka na terenie Ježníka. Na Wzgórzu Bezrucza znajduje się kamienny pomnik dwóch poetów – śląskiego wieszcza Piotra Bezrucza i austriackiego pisarza Piotra Roseggera. Z tego miejsca rozpościera się ładny widok na miasto. Na wzgórzu Vyhlídka na Ježníku, który ma wysokość 558 m n. p. m., znajduje się drewniana wieża widokowa, z której można swobodnie korzystać przez cały rok.

Nisa je se svými téměř padesáti tisíci obyvateli správním centrem nyského okresu. Pravděpodobně byla založena již v 10. století, což ji řadí mezi nejstarší města ve Slezsku. Významným dokladem slezské gotické architektury je bazilika sv. Jakuba a sv. Anežky z počátku 15. století, v níž je pohřbena řada vratislavských biskupů. Po třicetileté válce bylo město přestavěno na pevnost. Mezi barokní skvosty Nisy patří barokní kostely sv. Petra a sv. Pavla, kostel Nanebevzetí Panny Marie a biskupský palác. Ne nadarmo se Nise přezdívá „Slezský Řím.“ 17. století je však i zde, tak jako v Jeseníku, Šumperku a Hlucholazech, spojeno s „hony na čarodějnice“. Od roku 2000 se v Nise pravidelně konají rekonstrukce válečných událostí, obdobně jako třeba ve Slavkově, které připomínají dobytí města napoleonskými vojáky v roce 1807.

Nysa jest centrum administracyjnym prawie pięćdziesięciotysięcznego powiatu nyskiego. Zostało założone prawdopodobnie w X wieku, co czyni je jednym z najstarszych miast na Śląsku. Ważnym przykładem śląskiej architektury gotyckiej jest Bazylika św. Jakuba i św. Agnieszki z początku XV wieku, w której pochowano wielu biskupów wrocławskich. Po wojnie trzydziestoletniej miasto zostało przebudowane na twierdzę. Do barokowych perełek Nysy należą barokowe kościoły św. Piotra i św. Pawła, kościół Wniebowzięcia NMP i pałac biskupi. Nie bez powodu Nysy nazywane są „śląskim Rzymem”, ale XVII wiek kojarzy się tu również z „polowaniami na czarownice”, jak w Jeseníku, Szumperku i Głuchołazach. Od 2000 roku w Nysie regularnie odbywają się rekonstrukcje wydarzeń wojennych, podobnie jak np. w Slavkovie, upamiętniające zdobycie miasta przez żołnierzy napoleońskich w 1807 roku.

Opava je statutárním městem v okrese Opava v Moravskoslezském kraji. Leží v Opavské pahorkatině na řece Opavě a žije zde přibližně 55 000 obyvatel. Původně byla centrem Opavského knížectví, v letech 1742–1928 pak centrem rakouského, resp. českého Slezska se zemskými úřady. Sídlí zde Zemský archiv, Slezské zemské muzeum (nejstarší muzeum v ČR), Slezské divadlo nebo Slezská univerzita. Významnými památkami jsou např. konkatedrála Nanebevzetí Panny Marie, kostel svatého Vojtěcha, radnice s věží Hláskou, kaple svatého Kříže aj. Každoročně se ve městě koná festival Bezručova Opava.

Opawa jest miastem statutarnym, leżące w powiecie opawskim w województwie morawsko-śląskim. Znajduje się na Wzgórzach Opawskich nad rzeką Opawą i liczy około 55 000 mieszkańców. Pierwotnie było centrum Księstwa Opawskiego, a w latach 1742–1928 centrum Śląska Austriackiego z władzami regionalnymi czeskiego Śląska. Znajduje się tu Archiwum Ziemskie, Śląskie Muzeum (najstarsze muzeum w Czechach), Teatr Śląski czy Uniwersytet Śląski. Ważnymi zabytkami są między innymi konkatedra Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny, kościół św. Wojciecha, ratusz z wieżą Hláska, kaplica św. Krzyża itp. Miasto corocznie organizuje Festiwal Bezručova Opava.

Opolí je vojvodské město Opolského vojvodství v Polsku. Patří mezi nejstarší města v Polsku. Od raného středověku do začátku 20. století bylo metropolí Horního Slezska. Městem protéká řeka Odra. Žije zde okolo 130 000 obyvatel. Původně slovo „opole“ znamenalo územní společenství malého rozsahu, kde obyvatelé měli společná práva i povinnosti, společně pracovali v lesích i na polích, u jižních Slovanů se tato forma nazývala župa. Staročeský slovník uvádí, že slovo „opolé“ znamenalo rovinu, pláň.

Opole jest miastem wojewódzkim województwa opolskiego w Polsce. Jest jednym z najstarszych miast w Polsce. Od wczesnego średniowiecza do początku XX wieku była stolicą Górnego Śląska. Przez miasto przepływa rzeka Odra. Mieszka tu około 130 000 mieszkańców. Pierwotnie słowo „opole” oznaczało niewielką społeczność terytorialną, której mieszkańcy mieli wspólne prawa i obowiązki, pracowali wspólnie w lasach i na polach, wśród południowych Słowian forma ta nazywana była powiatem. Słownik staroczeski podaje, że słowo „pole” oznaczało równinę.

Dnešní obec Osoblaha (1064 obyvatel) bývala důležitým historickým městem, později významným průmyslovým a kulturním střediskem širokého okolí. Obec byla známá již v roce 1233 jako středisko rozlehlého panství patřícího Olomouckému biskupství, v roce 1251 získala městské právo S rozsáhlými pravomocemi. Město bylo opevněno a nadáno mnoha výsadami, čímž byl položen základ ke vzniku pozdějších takzvaných „Moravských enkláv ve Slezsku“. Za dobu své existence byla Osoblaha několikrát vypleněna nájezdníky, zničena požáry, morem a povodněmi, ale vždy se z těchto ran vzchopila k dalšímu rozkvětu. Až poslední pohroma v podobě druhé světové války město téměř srovnala se zemí, 90 % budov již nebylo možné obnovit a nastalo skoro úplné vysídlení obyvatelstva. Vše završil rok 1960, kdy Osoblaha ztratila statut města.

Dzisiejsza wieś Osoblaha (1064 mieszkańców) była kiedyś ważnym miastem historycznym, później ważnym ośrodkiem przemysłowym i kulturalnym. Wieś znana była już w 1233 roku jako ośrodek rozległych dóbr należących do biskupstwa ołomunieckiego. W 1251 otrzymała prawa miejskie z rozległymi uprawnieniami. Miasto zostało ufortyfikowane i obdarzone wieloma przywilejami, kładąc tym samym podwaliny pod powstanie późniejszych tzw. „enklaw morawskich na Śląsku”. W czasie swojego istnienia Osoblaha była kilkakrotnie plądrowana przez najeźdźców, niszczona przez pożary, zarazy i powodzie, ale zawsze była odbudowywana, aż do ostatniej katastrofy w postaci II wojny światowej. Miasto zostało niemal zrównane z ziemią, 90 % zabudowy nie dało się już odrestaurować, a ludność została prawie całkowicie wysiedlona. W 1960 roku Osoblaha straciła status miasta.

Město v Opolském vojvodství v niském okrese. Nachází se 5 km od česko-polských hranic, nedaleko města Javorník a žije v něm 7 500 obyvatel (2020). Pačkov je středověké město založené na ochranu jihozápadní hranice knížectví vratislavského biskupství. Pačkov je známý svými středověkými hradbami, které jsou jedinečnou památkou nejen ve městě, ale i v celém Polsku. Díky nim je Pačkov nazýván „polským Carcassonne“. Zachoval se téměř celý vnitřní prstenec opevnění o celkové délce 1200 metrů, tvořený 7 m vysokou kamennou zdí, devatenácti věžemi a čtyřmi věžemi bývalých městských bran: Niská na východě, Vratislavská neboli Dolní na severu, Ząbkowická nazývaná také Lazební na západě a Kladská neboli Horní na jihu. Městské hradby byly postaveny v roce 1254, ale jejich dnešní podoba je především výsledkem obnovy provedené v první polovině 16. století za biskupa Jana V. Thurza.

Miasto leżace w województwie opolskim w powiecie nyskim, siedziba gminy. Znajduje się 5 km od granicy czesko-polskiej, w pobliżu miasta Javorník i liczy 7500 mieszkańców (2020). Paczków to miasto średniowieczne, które powstało, by chronić południowo-zachodnią granicę księstwa biskupstwa wrocławskiego. Paczków słynie ze średniowiecznych murów, które są unikalnym zabytkiem nie tylko w obrębie miasta, ale także w całej Polsce. Dzięki nim Paczków nazywany jest „polskim Carcassonne”. Zachował się prawie cały wewnętrzny pierścień obwarowań o łącznej długości 1200 metrów, składający się z kamiennego muru sięgającego wysokości 7 m, dziewiętnastu baszt i czterech wież dawnych bram miejskich: Nyska na wschodzie, Wrocławska lub Dolna na północy, Ząbkowicka zwana także Łaziebną na zachodzie i Kłodzka lub Górna na południu. Mury miejskie zostały wybudowane w 1254 roku, natomiast ich obecny wygląd to głównie efekt restauracji przeprowadzonej w pierwszej połowie XVI wieku za czasów biskupa Jana V. Thurza.

Město s přibližně 22 tisíci obyvateli leží v jižní části Opolského vojvodství v těsné blízkosti českých hranic na severním úpatí Zlatohorské vrchoviny. Založeno bylo v letech 1255–1259 Vokem I. z Rožmberka. Z hradu se dodnes dochovala tzv. Vokova věž. Dalšími historickými památkami ve městě jsou: farní kostel sv. Michala, radnice, části městského opevnění s dochovanou bránou, městské sady, luxusní vila Samuela Fränkla a mnoho dalších.

Miasto liczące około 22 000 mieszkańców położone jest w południowej części województwa opolskiego, blisko granicy z Czechami, u północnych podnóży Gór Opawskich. Został założony w latach 1255–1259 przez Woka I z Rożemberka. Z zamku do dziś przetrwała tak zwana wieża Woka. Inne zabytki miasta to: kościół parafialny św. Michała, ratusz, fragmenty fortyfikacji miejskich z zachowaną bramą, ogrody miejskie, luksusowa willa Samuela Fränkla i wiele innych.

Ratiboř je okresní město ležící v Ratibořské kotlině na horním toku Odry, 30 km od Ostravy. Město má 54 739 obyvatel (2020). Je to jedno z nejstarších polských měst, založené v roce 1217podle vlámského městského práva. Ratiboř je jedním z historických hlavních měst Horního Slezska, kde sídlili opolsko-ratibořská knížata. Do dnešních dnů se zde zachovalo mnoho cenných památek, například hradní kaple svatého Tomáše z Canterbury nazývaná perlou slezské gotiky, gotické kostely: dominikánský kostel svatého Jakuba, Nanebevzetí Panny Marie a Ducha svatého (dnes muzeum). V Ratiboři se nachází také mnoho zajímavých historických budov, např. vězeňská věž ze 16. století, novogotické kostely svatého Jana Křtitele v Ostrogu a svatého Mikuláše ve Staré Vsi, barokní poutní kostel Panny Marie a modernistický kostel Nejsvětějšího Srdce Ježíšova z 30. let 20. století, pozdně klasicistní budova soudu, novogotická budova věznice, budova bývalého pruského krajského soudu postavená ve stylu nizozemské novorenesance. Ratiboř je město plné zeleně s pěti městskými parky a Arboretem Moravské brány.

Racibórz to miasto powiatowe leżące w Kotlinie Raciborskiej, nad górnym biegiem Odry, oddalone o 30 km od Ostrawy. Miasto zamieszkuje 54 739 mieszkańców (2020). Jest to jedno z najstarszych miast polskich, lokowane w 1217 roku na prawie flamandzkim. To jedna z historycznych stolic Górnego Śląska, gdzie rezydowali książęta opolsko-raciborscy. Do dzisiaj zachowało się wiele cennych zabytków, m.in. kaplica zamkowa pw. św. Tomasza Kantuaryjskiego, zwana perłą gotyku śląskiego, gotyckie kościoły: dominikański św. Jakuba, Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny, Świętego Ducha (obecnie muzeum). W Raciborzu znajduje się wiele ciekawych obiektów zabytkowych, m.in. baszta więzienna z XVI w., neogotyckie kościoły św. Jana Chrzciciela na Ostrogu i św. Mikołaja na Starej Wsi, barokowy kościół pątniczy Matki Bożej i modernistyczny kościół Najświętszego Serca Pana Jezusa z lat 30. XX w., późnoklasycystyczny budynek sądu, neogotycki budynek więzienia, budynek dawnego Sądu Krajowego wybudowany w stylu neorenesansu niderlandzkiego. Racibórz to miasto pełne zieleni, znajduje się w nim 5 parków miejskich i Arboretum Bramy Morawskiej.

Zlaté Hory jsou hornickým městem ležícím na severovýchodě okresu Jeseník při hranicích s Polskem na Zlatém potoce. Těžilo se zde zlato, rudy mědi, olova a zinku. Žije zde přibližně 3 600 obyvatel. Z města vede lokální železniční trať, která se v Mikulovicích napojuje na trať do Jeseníku. Zlaté Hory tvoří přirozené centrum mikroregionu Zlatohorsko. Jde o významné poutní místo a turisticky atraktivní lokalitu.

Złote Góry to górnicze miasto położone w północno-wschodniej części powiatu Jeseník w pobliżu granicy z Polską, nad rzeką Złoty Potok. Wydobywano tu złoto, rudy miedzi, ołowiu i cynku. Mieszka tu około 3 600 mieszkańców. Z miasta biegnie lokalna linia kolejowa, która łączy się z linią do Jesionika w Mikulovicach. Złote Góry stanowią naturalne centrum mikroregionu. Jest ważnym miejscem pielgrzymkowym i lokalną atrakcyjną turystyczną.